20.1.09

A MORTE E A PELETERÍA .... descoñecemento ou amoralidade

Dedicamos esta montaxe fotográfica para felicitarvos as festas pasadas, tan cheas de felicidade aparente. Un pouco tarde, pero nunca é tarde para transmitir a quen non ve ou non quere ver a realidade que esconde a imaxe, pretendidamente elegante, da muller (ou do home) envolta na pel doutro ser.
Fai algúns anos circulaban polo noso entorno unhas camisetas cun debuxo dun raposo pequeno e a lenda “¿Túa nai ten abrigo de pel?. Á miña lla arrincaron”. Unha fermosa chamada de atención que moitos levamos con gusto e dignidade ata que a camisa caeu de vella.
Realmente, ¿que fai que centos de mulleres y homes vexan no conxunto globoso dos corpos cubertos cunha pel, algo fermoso e elegante?. Din os que fan estadística que na época das eleccións as señoras que se achegan a votar e que queren marcar a súa tendencia política culminan a súa vestimenta cun abrigo de peles, algo así como se dixeran: ¡son importante, pertencente a un grupo social destacado!. ¡Coidadiño, apartádevos todos que chego eu!. Un recorrente asalto ó pasado, no que o xefe da manda humana levaba a mellor pel por riba, como símbolo que ser o máis destacado cazador. Canto máis bravo e forte era o animal morto, máis importante o matador, que tivo que enfrontarse co inimigo ata derrotalo e agora luce a súa pel como trofeo.
Todo isto extrapolado ó presente suxire desconexión coa realidade e moita cegueira. Alí onde uns ven a unha muller elegante e chea de beleza, outros ben a figura achaparrada, ensanguentada e deforme que carga coa pesada pel dun animal, que hule á descomposición do cadáver. Porque temos que recoñecer que as peles non lle quedan ben a case ninguén, pero aínda así resta a liberdade de disfrazarse coma unha queira, eso si, sen danar a outros. O mercado está cheo de todas esas imitacións de peles, tan perfectas e lustrosas como as de verdade e sen tanto peso, que abrigan o mesmo e visten igual de ben (ou mal) cas outras.
Se ti es desas que mercaches unha prenda de pel ou cha regalaron nestas festas, fai un pouco de reflexión na túa vida e pensa nese animaliño que sufriu en vida e no momento da morte para que ti levaras o seu cadáver por riba do teu, no senso de que os dous corpos, o del e o teu, xa cheiran.
Será moito que lle prendas fogo para deixar descansar en paz a quen morreu pola túa culpa, pero se tes conciencia non creo que durmas en paz.
(Yosy)

(A continuación transcríbese o artigo de Julio Ortega Fraile “La peletería, un lujo inútil y sangriento”, reflexión coa que nos identificamos).

......

Etiquetas:

0 comentarios:

Publicar un comentario

Suscribirse a Enviar comentarios [Atom]

<< Inicio